یکی از سیستم های نوین در پرورش ماهی است که برای ماهیان گرم آبی و میگو کاربرد دارد. این سیستم بر پایه تجمیع میکروارگانیسمها و مواد آلی در استخر است که با تجزیه مواد آلی و ترکیبات نیتروژنی موجود در آب گازهایی مثل آمونیاک و متان و سولفید هیدروژن را کاهش می دهد. این تکنولوژی در سال ۱۹۷۰ معرفی شد، و با پیشرفتهای علمی و فنی در دنیا بروزرسانی شده است.
مکانیسم عمل در سیستم بایوفلاک به شرح زیر است:
۱-تحریک تولید باکتری های هتروتروفیک و ایجاد بیوماس باکتریایی
۲-افزودن منابع کربنی مثل سلولز، نشاسته، آرد گندم، ملاس که با نسبتی مناسب به محیط اضافه می شوند.
۳-جذب آمونیاک و مواد زائد نیتروژن دار و گاز هیدروژن که در بستر شرایط احیایی بوجود می آورد و متان و سولفید هیدروژن تولید می کند.
۴-بهره گیری از هوادهی و تنظیم مقدار اکسیژن دهی داخل سیستم.
اگر نسبت کرین به نیتروزن در آب محیط ۱۰ تا ۱۵ باشد رشد باکتری های هتروتروف تحریک می گردد و بدنبال آن بیوفلاک تشکیل خواهد شد. جابجایی و حرکت آب برای معلق نگه داشتن ذرات بیوفلاک مهم است تا از ته نشین آن جلوگیری بعمل آید و باعث ایجاد لجن در کف بستر و محیط احیایی نگردد.
باتوجه به اینکه چگالی آب در حالت هوادهی کمتر از حالت سکون است باعث کشش آب از کف به سطح میشود و از لایه بندی آب و رسوب ذرات جلوگیری می کند.
اقدامات مدیریتی در سیستم بیوفلاک
۱-زمانی که امونیاک زیاد شود باید به سرعت پروتئین کاهش و کربوهیدرات افزایش یابد.
۲- زمانی که مقدار نیترات زیاد شود باید محل های تجمع رسوبات و کم اکسیژن شناسایی شود هوادهی شدت گیرد و منابع کربنی به آب اضافه گردد.
۳-زمانی که حجم بایوفلاک که با استوانه مدرج اندازه گیری می شود کاهش پیدا کند باید منبع کربنی به سیستم اضافه شود.
۴-زمانی که حجم بایوفلاک زیاد می شود و سیستم به سمت متراکم و فوق متراکم می رود و تعویض آب ضروری است.
مزایای استفاده از بایوفلاک
۱-کاهش مصرف آب با تعویض اندک آب
۲-افزایش بهره وری با کشت متراکم و فوق متراکم بیوماس ماهی و میگو در واحد سطح
۳-بهبود کیفیت آب با تصفیه آب به کمک میکروارگانیسم ها و کاهش بیماری ها و تلفات آبزیان
۴-پایداری زیست محیطی با عدم استفاده از مواد شیمیایی، حفظ منابع آبی، کاهش BOD۵ که آلودگی های زیست محیطی را بدنبال دارد.